Mijn nieuwsgierige houding en zoektocht naar nieuwe ervaringen hebben ertoe geleid dat ik bijna 5 jaar geleden ben gaan werken voor MARE, een marktonderzoeksbureau in Amsterdam. Daar ben ik inmiddels director van onze trendafdeling, Anticipate. Met een klein team zijn we constant bezig om signalen van veranderingen die we oppikken vanuit de maatschappij, om te zetten naar kansen voor merken en organisaties. Denk aan toekomstscenario’s over food in 2030, de effecten die COVID-19 op ons gaat hebben op de lange termijn en momenteel ben ik bijvoorbeeld bezig met een onderzoek naar the future of activism.
Pride en zelfexpressie
Mijn project over the future of activism linkt ook direct aan Pride en daarmee aan identiteit en zelfexpressie. Voor veel witte mensen binnen de queer community is pride namelijk één groot feest (myself included, tot voor kort!), om te vieren hoe ver we in Nederland al zijn op het gebied van inclusiviteit en zelfexpressie.
Velen staan er echter niet bij stil dat pride ruim 50 jaar geleden begonnen is als een protest vanuit de black community en dat het doel van dat protest nog steeds niet bereikt is, ook niet in Nederland. De afgelopen jaren, en zeker sinds de tragische moord op George Floyd, zie je echter dat er vanuit witte mensen steeds meer het besef komt dat er binnen de queer scene te weinig ruimte is voor zwarte mensen en mensen van kleur. En wat is het gevoel dat je kunt zijn wie je wilt zijn waard, als dit niet voor iedereen geldt?
Intersectioneel activisme
Voor mij voelt dat niet goed. Daarom ben ik blij met intersectioneel activisme. Dat betekent dat verschillende groepen die systematisch benadeeld worden – of dat nu is vanwege religie, huidskleur, geaardheid, genderidenteit, of andere onderdelen van je identiteit – steeds vaker schouder aan schouder staan.
Feministen steunen Black Lives Matter, de LGBTQIA+ community, initiatieven t.a.v. duurzaamheid en vice versa. Ze versterken elkaar dus, waardoor hun collectieve stem luider klinkt en een steeds grotere groep mensen bereikt. Dat vind ik super krachtig en een hele positieve tendens, die op den duur hopelijk gaat zorgen voor échte gelijkheid en inclusie voor iedereen.
Als ik nadenk over m’n eigen identiteit en zelfexpressie, dan wil ik vooral de wereld een beetje beter achterlaten dan hoe ik ‘m aantrof. Via m’n werk doe ik dat op dit moment dus vooral om dit soort onderwerpen (zoals intersectioneel activisme) onder de aandacht te brengen bij onze klanten, om uiteindelijk de kwaliteit van leven van eindgebruikers te verbeteren. Privé probeer ik de stemmen vanuit de black community (bijvoorbeeld @betephotography en @claricegargard) te versterken door hun posts en artikelen te delen op socials en af toe ook zelf dingen te schrijven. Ik heb me lang genoeg niet uitgesproken over dit soort topics, maar wie zwijgt, stemt toe.
Er is ook nog te weinig ruimte voor zwarte mensen en mensen van kleur in de haar- en beautysector, maar het is niet mijn plek om daarover te spreken. Wat ik wel kan zeggen, is dat ik er op een hele andere manier mee bezig ben dan een zwart persoon. Voor mij is vooral de afweging hoe kort of lang ik m’n haar wil laten knippen, terwijl een zwart persoon soms hele andere afwegingen moet maken. Het dragen van een afro wordt bijvoorbeeld vaak al gezien als een politiek statement, terwijl het gaat om natuurlijk haar.
Als er iets is wat ik heb geleerd de afgelopen jaren, is het dat de toekomst maakbaar is en niet iets is wat je toevallig overkomt. Die toekomst een beetje mooier, fijner en liever maken voor iedereen, vind ik een mooi streven.
